Je bent nooit te oud om te leren!

Hé, fijn dat je er bent! Zeg ik tegen een oudere vrouw die beduusd voor zich uit zit te staren. Huh… Ik wilde eigenlijk niet komen. Hoezo niet komen? Ach, ik kan het allemaal niet meer goed zien, zegt deelnemer Riet. Voor haar op tafel liggen mooi gekleurde mozaïektegeltjes en een dienblad van hout. Allemaal tweedehandsmateriaal die wachten op een andere bestemming. Vorige week heeft Riet aangegeven dat ze iets nieuws wilde leren. Op haar initiatief is voorgesteld dat mozaïeken wel iets leuks voor haar kan zijn. Bij het horen ervan heeft ze instemming geknikt en blij gekeken bij het zien van de kleine kleurrijke tegeltjes. Deze week kijkt ze afkeurend naar hetgeen voor haar ligt. Met een norse stem zegt ze: Ik kan dat niet, ik kan dat niet zien. Hoeveel Riet nog kan zien, weten we niet precies. Dat is ook niet nodig omdat we bij Atelier SKON kijken naar wat er nog wel kan. We weten dat Riet contrast ziet en iets van kleur kan onderscheiden. Genoeg dus om het te proberen. Riet heeft echter een ander mening. Ik neem de gekleurde steentjes in de hand en begin met het leggen van een symmetrisch patroon. O ja, zegt Riet: maar dat vind ik wel mooi. Na het even aangekeken te hebben zegt ze: ik denk dat ik dat wel kan. Voorzichtig vinden de gekleurde steentjes hun weg op het dienblad en er ontstaat een mooi patroon. Zie je wel, roep ik hardop: je bent nooit te oud om te leren. Er verschijnt een glimlach op het gezicht van de eerst zo nukkige vrouw. Volgende week gaan we de tegeltjes voegen en dan is het dienblad klaar voor de verkoop. Ja, leuk, dat ga ik doen, klinkt Riet enthousiast, terwijl ze tevreden kijkt naar haar gemaakte werk. En ik… ik kijk met trots naar haar, omdat ze ondanks haar beperking er elke week weer is en de uitdaging aangaat.