De een knipt en de ander naait en samen komen we verder - Ik kijk erna en laat het gebeuren.
Op een middag in Aterlier SKON komt Hanny met een nieuwe idee voor een tasje. Je weet wel zo’n hip tasje dat je nu bij de jeugd ziet om alleen je telefoon in te bewaren. Vervolgens wordt er onder de deelnemers druk gediscussieerd of het tasje iets zou zijn om gezamenlijk te ontwerpen en te maken. Zo ja, van welke materiaal moet het dan zijn? Er wordt gekozen om een oude banner te gebruiken.
Petra en Hanny gaan al pratend aan de slag met het knippen van het patroon. Ik zet alle onderdelen van het tasje aan elkaar. Al kijkend staat leerling Hanny erbij. Ze durft eigenlijk niet zo goed achter de naaimachine te kruipen. Het is voor haar al even geleden. Wat blijkt… na wat ondersteuning doet ze het alsnog en maakt zelf het tasje gemakkelijk onder de naaimachine af. De dames bewonderen hun resultaat. Een oud mobieltje gaat erin en weer uit. Leo merkt op: ‘het is een beetje saai zo, vinden jullie niet dames! het tasje mist nog iets!’
Het tasje mag inderdaad wel wat meer allure krijgen. Spontaan zegt Sjan ‘kom maar op met het telefoontasje, daar weet ik wel wat voor’. Sjan gaat aan de slag met het pimpen van het tasje en voorziet deze van wat leuke glitters.
Angelique kijkt van een afstand toe en denkt na over een workshop die ze laatst heeft gevolgd over het maken van kettingen van lipjes van blikjes.
Je zou dit goed kunnen toepassen om een hengels voor het tasje van te maken. Vanuit een opruimactie in de wijk zijn nog genoeg lipjes van blikjes bewaard gebleven.
Én aanschouw, met verenigde krachten, het resultaat een hip telefoontasje. Leo knikt instemmend, ook hij vindt het zo mooi geworden!
Hannie zet zonder het te weten haar talent - om makkelijk met andere in gesprek te gaan – in,
én zo wordt het telefoontasje verkocht aan een gelukkige koper.
Wow, spontaan is een nieuw telefoontasje ontstaan waar iedereen zijn of haar talent in verwerken is. Wat een bijzonder ochtend weer om te zien dat mensen tot meer dingen in staat zijn te doen, dan ze zelf gedacht hadden!
Trots kijk ik toe: Sylvia van Aggel
|